چطور است که هر کشوری اینقدر بزرگان خود را ارج می نهند اما در ایران بجز یک عده که یا به مناسبت تحقیقات شخصی و دانشگاهی و یا موقعیت و جایگاه شغلی از بزرگان ادب و شعر و دین صحبت می کنند عموم و توده مردم احساس نزدیکی به این افراد ندارند دلیلش روشن است، چون کجا باید آموزش داده می شده که حافظ درس زندگی می دهد پوریای ولی چقدر بزرگوار و با شعور بوده است و نظایر این. نه دین برای روحانیون است و نه شاعران متعلق به کسانی که ادبیات می دانند و استاد آن هستند اینها برای همه هست.
همانطور که در سند تحول آموزش و پرورش نشاط و ورزش جایگاه دارد، این مقولات پرورشی هم دیده شده است. معلم باید حافظ بخواند، باید بداند که چه تفکرات بزرگی در فرهنگ ایران وجود دارد. وقتی شاعر بزرگ آلمانی و یا فلان زبان شناس فرانسوی کلی زمان صرف می کند تا این اشعار را به زبان خودشان برگرداند به چه جهت است، به این جهت که آنها هر روز بر غنای فرهنگ شان بیافزایند آن وقت ما شاعران آنها را که هیچ، کسانی که به زبان خود ما شعر گفته اند را مورد غفلت قرار دادیم. حافظ برای فال گرفتن نیست، قرآن برای استخاره نیست اینها را باید بکار گرفت و حق شان را به جا آورد. من که از خودم می ترسم. چرا ما اینقدر تنبلی می کنیم؟
من نمی گویم عطار و نظامی و فردوسی و ... اینها را باید بخوانیم، اما لااقل حافظ که گل سرسبد همه فلسفه ایرانی و اسلامی ایرانیان است را که باید بخوانیم. باید آشنا باشیم. ما که در انگلیس و آمریکا و آلمان نیستیم که قواعد فلسفی آنها را عینا درک کنیم، ما می توانیم چیزهای کاربردی را از آنها بگیریم، اما روح و روان ما ایرانی است و به قول آن فردی که به طعنه برای غرب زده ها می گفت اگر گوشت سگ فرنگی را قیمه قیمه هم کنی و بخوری باز ایرانی هستی، باید به کار خودمان و فرهنگ و تفکر خودمان برسیم. ماشین و ریاضی و قوانین حقوقی مرز و فرهنگ نمی شناسد اما روح و روان که ایرانی است غذای ایرانی می خواهد.
همه چی را وقتی عمیق نگاه کنیم به فرهنگ باز می گردد حتی مادی ترین مسایل را هم می شود با فرهنگ نوعی تفسیر کرد که با قبل متفاوت به نظر برسد. فرهنگ یعنی اساس روابط بین انسانها و نحوه استفاده انسانها از تکنولوژی. این از کجا باید ساخته شود، از مدرسه و توسط معلمها. معلم هایی که بیگانه با حافظ هستند، اصلا نمی دانند جهان بینی ایرانی و اسلامی چیست تا چه رسد به اینکه ایدئولوژی بدانند چه فرهنگی می توانند بسازند؟
نمی خواهم زیاد غر بزنم اما اینقدر در دفتر معلمها غر شنیده ام که باید این را بگویم. طرف می گوید فلانی تو بچه نداری و یا بچه ات مریض نشده که اینقدر آرمان آرمان می کنی، یک نفر نیست به او بگوید تو برای چه معلم شدی؟ تازه ادعایش می شود که در جبهه رفته و حالا بماند بی ادبی هایی که در صحبت به من داشت. اصلا برخی انگار به زور معلم شدند. طرف نزدیک است ریق رحمت را سر بکشد کل هفته اش را در چند دبیرستان پر کرده بعد به من می گوید که وقت مطالعه ندارد. معلوم است که مطالعه نمی کند کسی که این همه کلاس را از معلم های دیگر قاپیده است. برای چه این کارها را می کنند. پول و درآمد دارند اما حرص در این مسیر آنها را از راه درست بازداشته، مخاطبانشان را هم که باید از معلم های خوب بهره مند شوند از خدمتی مفید محروم ساخته است. حافظ را نمی شناسند و الا به قول حافظ:
چو حافظ در قناعت کوش و از دنیی دون بگذر
که یک جو منت دونان دو صد من زر نمی ارزد
یا امام حسین می فرماید که خوشبختی در قناعت داشتن و خشنود بودن به آن است. برخی یک کار خوبی می کنند ولی انگار عقده آن را باید سر دیگران خالی کنند. رفتی جبهه، خب برگشتی برو سر زمین ات چرا آمدی جایی که به تو تعلق ندارد. در آمریکا طرف رفته چند هزار کیلومتر آن طرف تر بعد بر می گردد یک حقوقی می گرفته همان را می گیرد دیگر طلبکار جامعه نمی شود. متاسفانه سهمیه که گرفتند و مثلا تحصیلات دانشگاهی کردند و مدرک هم بهشان دادند و اینطوری ظاهر قضیه را برای خودشان درست کردند ولی اینها همه اعتباری است و خودشان هم می دانند. خدا را شکر که دنیا دنیا است و مرگی در کار است و الا حساب ما با کرام الکاتبین بود.